Verbonden op een andere manier

Ik was deze week mijn dochter aan het helpen met aardrijkskunde en liet haar een kaart zien van de zee bodem. Dan ziet de aarde er ineens anders uit. Ik werd er aan herinnerd dat dit heel symbolisch is voor hoe ik naar mensen en verbinding tussen mensen kijk. Het ligt er aan hoe je kijkt.

Een belangrijke kosmische wet zegt dat alles in het universum één is, met elkaar verbonden is. Dat wij allemaal energetische golven zijn, die simpelweg trillen met een verschillende frequentie. Dat klinkt allemaal heel mooi, hoor ik je denken, maar waarom ervaar ik dat dan niet zo? Waarom voel ik me de meeste tijd gewoon alleen, niet verbonden met alles en iedereen? Als je hier meer over wil weten, lees dan nog even verder.


Normaal gesproken leven wij nogal als eilandjes naast elkaar. Een beetje zoals in de afbeelding hiernaast, van Hawaii. Je hebt je eigen lichaam, jouw gevoelens en gedachten. En niet die van een ander. Maar soms, kun je die verbinding wel ineens heel sterk voelen. Dat kan zo zijn als je samen bent met je geliefde. Veel ouders voelen dat als ze hun kind voor het eerst in hun armen hebben. Of wanneer je lekker aan het knuffelen of spelen bent met je favoriete huisdier. Dan voel je een verbinding, die op een ander niveau zit. Deze kun je niet vastpakken, vaak niet eens echt benoemen. Waarom hou je zoveel van die persoon of dat dier? Toch kun je deze sterk voelen, nietwaar?

En er is meer…

Want in een enkel geval kun je veel meer voelen. Heel soms, vallen alle grenzen weg en voel je je totaal verbonden met alles en iedereen. Dat wordt ook wel een eenheidservaring genoemd. Dat kan spontaan gebeuren, of soms tijdens een lange en diepe meditatie. Ik heb het geluk gehad om dit een paar keer te mogen ervaren. En het is fantastisch. Ineens doorzie je hoe alles leeft en alles met elkaar verbonden is. Hoe kan dat dan?


De afbeeldingen bij deze blog illustreren volgens mij precies hoe je het kan zien (beide laten de eilandengroep Hawaii zien). Het bovenste plaatje laat zien hoe we ons normaal gesproken voelen. Hoe we zijn als eilanden in de zee. Maar als je dat water nu eens wegdenkt en kijkt hoe die eilanden er echt uitzien? Dan krijg de onderste afbeelding. Dan zie je dat, diep onder de oceaan, deze eilanden natuurlijk wel met elkaar verbonden zijn.
Zo is het met ons mensen volgens mij ook. Aan de oppervlakte lijkt het afgescheiden, maar als je diep van binnen gaat voelen, dan is die verbinding er gewoon wel. Herkenbaar?